Ana Popovic (SR/US) Blues - Bluesrock Banana Peel Ruiselede (Wingene) (20-01-2025) reporter & photo credits: Marcel info artist: Bjørn Berge info organisatie: Banana Peel © Rootsville 2025

Ik moet zeggen dat de concerten zich de laatste tijd in sneltempo opvolgen. Nog maar net in het weekend 2 stuks achter de kiezen en ik was weer op weg richting West-Vlaanderen en de Banana Peel alwaar ze niemand minder dan Ana Popovic op bezoek kregen.

De ticketverkoop ging zo razendsnel dat alles in een mum van tijd was uitverkocht en men besloot er een tweede avond aan te breien en konden de liefhebbers gisteren Ana al aan het werk zien. Wie geen ticket had was eraan voor de moeite, helaas pindakaas. Op weg dus naar de Banana Peel. Geloof het of geloof het niet, maar dit zou voor mij de eerste kennismaking zijn met Ana Popovic “Live”. Inderdaad, ik had deze dame nog nooit op een podium aan het werk gezien, maar bij deze zou deze leegte worden opgevuld.

Ana werd geboren in Belgrado op 13 mei 1976. Deze dame, die de gitaar onder handen nam op haar vijftiende, heeft al wat weg afgelegd. Na de ontbinding van haar eerste band “Hush” kwam ze jazz studeren in Nederland, deed wat solo werk en startte dan de “Ana Popovic Band” in 1999. Van dan af ging het snel, heel snel voor Ana, die nu overal ter wereld een graag geziene gaste is, die op elk optreden haar energie loslaat op haar publiek, we zouden het geweten hebben. In de kleine joint is Ana vergezeld van Buthel Burns (bas & backing vocals), Jeremy Thomas (drums & backing vocals), Michele Papadia (toetsen), Claudio Giovagnoli (saxofoon) en Davide Ghidoni (trompet).

Ik moet eerlijk bekennen dat ik eigenlijk nooit een grote fan ben geweest van Ana’s muziek. Niet dat het slecht was maar ik voelde het niet, ik had er niet de connectie mee die ik heb bij andere artiesten. Na vanavond moet ik echter mijn mening bijsturen want wat ik heb gezien was van topkwaliteit.

Na de obligate intro, die al heel funky klonk, startte de band, Ana inbegrepen met het stevige ‘Rise Up’ en het krachtige ‘Power Over Me’. Twee songs uit haar laatste album “Power” die ondertussen al dateert uit 2023. Krachtig waren ze alleszins en met de inbreng van de blazers tilde ze haar songs naar een ander niveau.

Er zit veel energie in hetgeen Ana aan de man brengt en de band speelt als een machine. Je hebt soms wel het idee dat ze op automatische piloot spelen maar als je ziet hoe ze op de bühne met elkaar omgaan, zie je toch dat ze zich wel amuseren en dit ondanks het feit dat ze na een lange tournée aan hun laatste optreden toe zijn.

Ana en haar band blijven er volle gas voor gaan met ‘Ride It’ en ‘Queen Of The Pack’ dat wordt opgedragen aan de “working ladies” in de joint, wat op veel bijval kan rekenen bij de aanwezige dames. Met ‘Strong Taste’ en de Tom Waits cover ‘New Coat Of Paint’ mogen we even rusten en maakt Ana tijd voor haar fans door zonder morren cd’s te signeren en welwillend selfies te maken met ieder die er om vraagt.

Normaal speelt Ana alles in één set maar voor de Banana Peel maakte ze een uitzondering en met ‘Fencewalk’ en ‘Train’ werd deel twee ingezet. Het muzikaal niveau blijft hoog en de band is op geen enkel ogenblik op een foutje te betrappen. Eén bepaald iemand in de spotlight zetten is onbegonnen werk want de volledige band is van topkwaliteit. Blues zit er alvast wel in, maar ook tal van funky klanken en soms jazzy en dat is het werk van de twee blazers. In Italië kunnen ze duidelijk meer dan pizza’s bakken mijn gedacht.

De sneltrein dendert verder met ‘Doin’ It’ en met ‘Brand New Man’ en ‘Like It On Top’ krijgen we twee songs uit haar ‘Like It On Top’ album. Ontgoochelende klanken in de zaal wanneer Ana aankondigt dat we aan het laatste nummer zijn beland en met heel veel verve wordt ‘Lasting Kind Of Love’ op het publiek losgelaten. Het was er dan ook eentje dat kon tellen met een schitterende bas solo van Buthel Burns en al even sterk werk aan de drums van Jeremy Thomas. Heel de keet recht en op einde kregen Ana en haar acolieten een meer dan verdiende staande ovatie.

Ondanks het feit dat ze midden in de nacht moest opstaan om haar vlucht te halen, gaf ze de aanwezigen toch nog twee bissers mee “for the road” met ‘Willing And Able’en het geweldige ‘Slow Dance’ die deze topavond mocht afsluiten.

Niets dan tevreden gezichten na dit optreden en dat is, gezien de stevige prestatie van de band, niet abnormaal. Gig dat tot in de puntjes was uitgewerkt en een band die nergens op een foutje te betrappen was. Ik heb een leuke avond gehad, en ik was niet alleen. Ik kon dan ook tevreden huiswaarts bollen. Cheers folks!

Marcel